هموفیلی ارثی یک اختلال ژنتیکی است که معمولاً به‌دلیل کمبود فاکتورهای انعقادی خون (معمولا فاکتور VIII در هموفیلی A و فاکتور IX در هموفیلی B) بروز می‌کند. این بیماری عمدتا وابسته به کروموزوم X است، به این معنا که بیشتر مردان به دلیل داشتن تنها یک کروموزوم X دچار هموفیلی می‌شوند، در حالی که زنان معمولاً تنها ناقل بیماری هستند و تنها در موارد نادر که هر دو کروموزوم X آن‌ها معیوب باشد، به هموفیلی مبتلا می‌شوند.
هموفیلی اکتسابی یک اختلال نادر خونریزی‌دهنده است که برخلاف هموفیلی ارثی، به دلیل ایجاد آنتی‌بادی‌های خودایمنی علیه فاکتورهای انعقادی خون به ویژه فاکتور VIII رخ می‌دهد. این نوع هموفیلی معمولا به‌طور ناگهانی در بزرگسالان، به ویژه در افرادی با بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس یا آرتریت روماتوئید، یا در مبتلایان به سرطان‌ها و عفونت‌های خاص ظاهر می‌شود. برخلاف هموفیلی ارثی که از طریق ژنتیک منتقل می‌شود، هموفیلی اکتسابی ممکن است به‌دلیل واکنش‌های خودایمنی بدن به فاکتورهای انعقادی بروز کند.
بیماری هموفیلی در زنان به‌طور معمول نادر است، زیرا این اختلال ژنتیکی به‌طور عمده وابسته به کروموزوم X است و بیشتر مردان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. زنان معمولاً ناقل این بیماری هستند، به این معنا که یکی از کروموزوم‌های X آن‌ها معیوب است، اما به دلیل داشتن یک کروموزوم X سالم، علائم بیماری را تجربه نمی‌کنند. با این حال، در موارد نادری که زن دو کروموزوم X معیوب دریافت کند (یکی از مادر و یکی از پدر)، ممکن است به هموفیلی مبتلا شود.
عوارض هموفیلی بیشتر ناشی از خونریزی‌های مکرر و غیرقابل‌کنترل هستند که ممکن است به‌صورت خودبه‌خودی یا در پی صدمات جزئی رخ دهند. در بیماران مبتلا، خونریزی‌های درون‌مفصلی (همارتروز) شایع‌ترین عارضه بوده و در صورت تکرار، می‌تواند منجر به التهاب مزمن، تخریب تدریجی بافت مفصلی و ناتوانی‌های حرکتی دائمی شود. همچنین، خونریزی‌های داخلی در اندام‌های حیاتی مانند مغز، دستگاه گوارش یا عضلات عمقی، در صورت عدم تشخیص و درمان به‌موقع، می‌تواند تهدیدکننده‌ی حیات باشد.
پیشگیری از بیماری هموفیلی به‌طور مستقیم امکان‌پذیر نیست، زیرا این بیماری یک اختلال ژنتیکی است که از طریق ژن‌های معیوب در کروموزوم X منتقل می‌شود. با این حال، مشاوره ژنتیکی پیش از بارداری و آزمایش‌های ژنتیکی می‌توانند به خانواده‌ها کمک کنند تا از احتمال انتقال این بیماری به نسل‌های آینده مطلع شوند. همچنین، آزمایش‌های پیش از تولد مانند آمنیوسنتز یا نمونه‌گیری از پرزهای جفتی (CVS) می‌توانند برای تشخیص هموفیلی در جنین در دوران بارداری انجام شوند.
هموفیلی به‌طور کلی به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود که بر اساس نوع فاکتور انعقادی دچار نقص، طبقه‌بندی می‌گردند. هموفیلی نوع A شایع‌ترین نوع این اختلال است که در نتیجه کمبود یا فقدان فاکتور انعقادی VIII (هشت) به وجود می‌آید و حدود ۸۰ تا ۸۵ درصد موارد را شامل می‌شود. در مقابل، هموفیلی نوع B که به نام بیماری کریسمس (Christmas disease) نیز شناخته می‌شود، به‌علت کمبود فاکتور IX (نه) رخ می‌دهد و شیوع کمتری دارد. هر دو نوع از طریق ژن مغلوب مرتبط با کروموزوم X منتقل می‌شوند. علاوه بر این دو نوع کلاسیک، نوع نادری به نام هموفیلی اکتسابی نیز وجود دارد که ناشی از تولید خودبه‌خودی آنتی‌بادی علیه فاکتورهای انعقادی (معمولا فاکتور VIII) در بزرگسالان است.
بیماری فون ویلبراند یک اختلال خونی ارثی است که در آن خون به درستی لخته نمی‌شود. این بیماری به دلیل کمبود یا اختلال در فاکتور فون ویلبراند، پروتئینی که به لخته شدن خون کمک می‌کند، ایجاد می‌شود. علائم آن می‌تواند شامل خونریزی‌های طولانی‌مدت، کبودی‌های غیرعادی و خونریزی‌های داخلی باشد.
فاکتور ۹ هموفیلی یک اختلال جدی است که نیاز به تشخیص و درمان به‌موقع دارد. با درمان مناسب و نظارت دقیق، افراد مبتلا می‌توانند زندگی سالم و فعالی داشته باشند. تزریق منظم داروهای فاکتور ۹، مراقبت‌های ویژه از جراحت‌ها و خونریزی‌ها، و پیگیری منظم درمان، می‌توانند به‌طور موثری از بروز عوارض جانبی این بیماری جلوگیری کنند.
ابتلا به انواع سرطان یک رویداد تغییردهنده زندگی است. دانستن اینکه باید انتظار چه چیزی را داشته باشید از تشخیص تا بهبودی می‌تواند به شما قدرت دهد و به شما کمک کند تا سلامت خود را کنترل کنید.
طول عمر بیماران مبتلا به سرطان خون به نوع سرطان، سن بیمار، وضعیت کلی سلامت و پاسخ به درمان بستگی دارد. برخی انواع سرطان خون، مانند لوسمی حاد، درمان‌پذیرتر بوده و با پیشرفت درمان‌ها، نرخ بقای بیماران افزایش یافته است. حمایت‌های روانی و درمان‌های نوین می‌توانند شانس بهبودی و افزایش طول عمر بیماران را به طور قابل توجهی افزایش دهند.
درمان سرطان خون شامل روش‌هایی مانند شیمی درمانی، پیوند سلول‌های بنیادی و درمان‌های هدفمند است که بسته به نوع و مرحله بیماری متفاوت است. شیمی درمانی به کشته شدن یا کنترل رشد سلول‌های سرطانی کمک می‌کند و ممکن است با داروهای دیگر ترکیب شود.
درد استخوان یکی از علائم شایع لوسمی است که می‌تواند به صورت دردهای تیز یا مبهم در یک یا چند استخوان ظاهر شود. این درد ممکن است ناشی از نحوه تشکیل سرطان در مغز استخوان باشد و معمولا با حرکت یا استراحت تغییر نمی‌کند.